Leestijd: 1,5 minuut
Hoofdredacteur
Augeo Magazine
Edith Geurts
Voorwoord
Toch ben ik die goede buur de afgelopen jaren enorm gaan waarderen. Dat begon toen opeens achter elkaar de ene na de andere buur ziek werd of iets anders naars meemaakte en hulp nodig had. Hoewel we voor die tijd elkaar wel groetten en af en toe een praatje maakten, bleek nu dat meerdere mensen om ons heen bereid waren iets meer te doen. Een buurvrouw ging om de dag ongevraagd (maar zeer gewenst) stofzuigen bij een zieke vrouw; met haar zes honden in een kleine woning was dat geen overbodige luxe. Een buurman nam elke dag haar kinderen mee van het schoolplein – want ja, hij haalde toch al zijn eigen kinderen op. En om de beurt kookten een aantal buren wat extra’s – iedereen stond toch al in de keuken voor zijn eigen gezin. Verschillende mensen deden kortom wat op dat moment nodig was en op dat moment voor hen paste.
Het spreekwoord ‘Beter een goede buur dan een verre vriend’ vond ik altijd een beetje suf. Want in tegenstelling tot je vrienden, kies je je buren zelden zelf uit. En ik moest er niet aan denken dat die praatjes over de heg de intieme gesprekken met vrienden zouden moeten vervangen.
Stofzuigen voor een zieke buurvrouw
Een soortgelijke vorm van burenhulp kwam ik jaren geleden ook tegen in Volkskrant magazine, onder de titel Buurman & Buurman. Wanneer de moeder in een gezin ziek wordt, regelt de vader hulp in de buurt. Hij maakt een lijstje met welke hulp hun gezin nodig heeft, van een keer een kop koffie drinken tot boodschappen doen, oppassen en de ramen lappen, en gaat daarmee langs zijn buren. Hartverwarmend dat iedereen in staat én bereid bleek te zijn dit gezin een handje te helpen.
Hoe mooi en liefdevol burenhulp ook kan zijn, als er ernstige problemen zijn in een gezin, is het vaak niet genoeg. Ik denk dan aan de gezinnen waar sprake is van een opeenstapeling van problemen, van veel ruzie en geweld, van verwaarlozing of structurele onveiligheid. Naast praktische burenhulp en dat praatje over de heg is er dan professionele hulp nodig die dat informele netwerk goed weet te vinden en gebruik weet te maken van zijn meerwaarde.
Dicht bij gezinnen moet het dus gebeuren. In de wijk, in buurten, in samenspraak met ouders en kinderen, met steun uit het sociale netwerk en hulp van professionals als dat nodig is. In het land zijn vele mooie initiatieven en leerzame voorbeelden. Daarover gaat dit nummer.
Dicht bij gezinnen moet het dus gebeuren. In de wijk, in buurten, in samenspraak met ouders en kinderen, met steun uit het sociale netwerk en hulp van professionals als dat nodig is. In het land zijn vele mooie initiatieven en leerzame voorbeelden. Daarover gaat dit nummer.
Een soortgelijke vorm van burenhulp kwam ik jaren geleden ook tegen in Volkskrant magazine, onder de titel Buurman & Buurman. Wanneer de moeder in een gezin ziek wordt, regelt de vader hulp in de buurt. Hij maakt een lijstje met welke hulp hun gezin nodig heeft, van een keer een kop koffie drinken tot boodschappen doen, oppassen en de ramen lappen, en gaat daarmee langs zijn buren. Hartverwarmend dat iedereen in staat én bereid bleek te zijn dit gezin een handje te helpen.
Hoe mooi en liefdevol burenhulp ook kan zijn, als er ernstige problemen zijn in een gezin, is het vaak niet genoeg. Ik denk dan aan de gezinnen waar sprake is van een opeenstapeling van problemen, van veel ruzie en geweld, van verwaarlozing of structurele onveiligheid. Naast praktische burenhulp en dat praatje over de heg is er dan professionele hulp nodig die dat informele netwerk goed weet te vinden en gebruik weet te maken van zijn meerwaarde.
Toch ben ik die goede buur de afgelopen jaren enorm gaan waarderen. Dat begon toen opeens achter elkaar de ene na de andere buur ziek werd of iets anders naars meemaakte en hulp nodig had. Hoewel we voor die tijd elkaar wel groetten en af en toe een praatje maakten, bleek nu dat meerdere mensen om ons heen bereid waren iets meer te doen. Een buurvrouw ging om de dag ongevraagd (maar zeer gewenst) stofzuigen bij een zieke vrouw; met haar zes honden in een kleine woning was dat geen overbodige luxe. Een buurman nam elke dag haar kinderen mee van het schoolplein – want ja, hij haalde toch al zijn eigen kinderen op. En om de beurt kookten een aantal buren wat extra’s – iedereen stond toch al in de keuken voor zijn eigen gezin. Verschillende mensen deden kortom wat op dat moment nodig was en op dat moment voor hen paste.
Het spreekwoord ‘Beter een goede buur dan een verre vriend’ vond ik altijd een beetje suf. Want in tegenstelling tot je vrienden, kies je je buren zelden zelf uit. En ik moest er niet aan denken dat die praatjes over de heg de intieme gesprekken met vrienden zouden moeten vervangen.
Stofzuigen voor een zieke buurvrouw
Voorwoord
Edith Geurts
Hoofdredacteur
Augeo Magazine
Leestijd: 1,5 minuut
