Dat principe kan ook van toepassing zijn op het signaleren van een onveilige thuissituatie van kinderen. Er zijn kinderen die in de knel zitten, maar die we om verschillende redenen onvoldoende opmerken. Zouden we signalen die wijzen op problemen vaker opmerken als onze subjectieve waarneming niet in de weg zat? Als we de problemen van bepaalde kinderen zouden onderkennen en tot prioriteit zouden maken?
Ik denk dan bijvoorbeeld aan de Nederlandse gezinnen met kinderen die op straat belanden, en aan de jonge kinderen die voor een chronisch zieke of verslaafde ouder zorgen. Maar ook aan vluchtelingenkinderen die, ook al zijn ze hier veilig, nog heel lang last kunnen hebben van gevoelens van stress en onveiligheid.
En zo zijn er meer kinderen die onze aandacht verdienen, maar die we als het ware over het hoofd zien. Als we hen beter in beeld willen krijgen, is erover lezen een eerste stap.
Met dit nummer hopen we verschillende luikjes bij je te openen.
De luiken open
Toen ik jaren geleden voor de eerste keer zwanger was, leek het alsof er in mijn hoofd een luikje openging. Een luikje dat mij zicht bood op een wereld die ik daarvoor nauwelijks kende. Niet alleen zag ik ineens overal zwangere vrouwen, ook kreeg ik te maken met een enorme zwangerschaps- en baby-industrie waarvan het bestaan eerder nauwelijks tot me was doorgedrongen. Natuurlijk wist ik wel dat zoiets bestond, ik was niet helemaal wereldvreemd, maar pas toen ik zelf in verwachting was, kreeg ik een beeld van de omvang en diversiteit ervan.
Volgens de psychologie is dit een vorm van subjectieve waarneming: je brein reageert alleen op de zintuigelijke indrukken die er op dat moment voor jou toe doen. Er kan dus van alles om je heen gebeuren, maar als je aandacht er niet op gericht is, blijven veel indrukken vluchtig en dringen nauwelijks tot je door. Pas als je ergens op gefocust bent, ben je in staat om te zien en te horen wat er op dat gebied speelt.
Voorwoord
Edith Geurts
Hoofdredacteur
Augeo Magazine
Leestijd: 1,5 minuut
Dat principe kan ook van toepassing zijn op het signaleren van een onveilige thuissituatie van kinderen. Er zijn kinderen die in de knel zitten, maar die we om verschillende redenen onvoldoende opmerken. Zouden we signalen die wijzen op problemen vaker opmerken als onze subjectieve waarneming niet in de weg zat? Als we de problemen van bepaalde kinderen zouden onderkennen en tot prioriteit zouden maken?
Ik denk dan bijvoorbeeld aan de Nederlandse gezinnen met kinderen die op straat belanden, en aan de jonge kinderen die voor een chronisch zieke of verslaafde ouder zorgen. Maar ook aan vluchtelingenkinderen die, ook al zijn ze hier veilig, nog heel lang last kunnen hebben van gevoelens van stress en onveiligheid.
En zo zijn er meer kinderen die onze aandacht verdienen, maar die we als het ware over het hoofd zien. Als we hen beter in beeld willen krijgen, is erover lezen een eerste stap.
Met dit nummer hopen we verschillende luikjes bij je te openen.
De luiken open
Toen ik jaren geleden voor de eerste keer zwanger was, leek het alsof er in mijn hoofd een luikje openging. Een luikje dat mij zicht bood op een wereld die ik daarvoor nauwelijks kende. Niet alleen zag ik ineens overal zwangere vrouwen, ook kreeg ik te maken met een enorme zwangerschaps- en baby-industrie waarvan het bestaan eerder nauwelijks tot me was doorgedrongen. Natuurlijk wist ik wel dat zoiets bestond, ik was niet helemaal wereldvreemd, maar pas toen ik zelf in verwachting was, kreeg ik een beeld van de omvang en diversiteit ervan.
Volgens de psychologie is dit een vorm van subjectieve waarneming: je brein reageert alleen op de zintuigelijke indrukken die er op dat moment voor jou toe doen. Er kan dus van alles om je heen gebeuren, maar als je aandacht er niet op gericht is, blijven veel indrukken vluchtig en dringen nauwelijks tot je door. Pas als je ergens op gefocust bent, ben je in staat om te zien en te horen wat er op dat gebied speelt.
Leestijd: 1,5 minuut
Hoofdredacteur
Augeo Magazine
Edith Geurts
Voorwoord
