Lees- en kijktip van Lesya, Yarick en Anyshia:

School en werk

Cadeautjes

Ruimte voor afleiding

Onzekerheid

‘Yaroslav Hrytsak, de schrijver van Overcoming the past, beschrijft het Oekraïense verleden en pleit voor het vormen van een modern Oekraïne. Het boek geeft een idee van hoe de toekomst eruit kan zien.’

Dit boek is alleen verkrijgbaar is in het Oekraïens.

Het gezin op de foto’s is niet het geïnterviewde gezin.

Ik denk dat het belangrijk is om met vluchtelingenkinderen te praten over hun situatie. Niet alleen over de oorlog of over opvoeden. Ook gezelligheid is belangrijk. Vraag gewoon waar ze behoefte aan hebben. Op mijn school zijn veel leraren die willen helpen, maar de meeste kinderen vragen geen hulp. Ik ook niet. Ik heb Oekraïense vrienden in Nederland die hun vader of moeder zijn verloren en thuis leven met een verdrietige ouder. Ze werken en gaan naar school, maar zien eigenlijk geen toekomst meer. Zelf houd ik mijn angsten en verdriet voor me. Maar mijn zus praat er wel over met mijn moeder.’

Lesya: ‘Ik hoop alles weer goed komt in Oekraïne. Dat ik terug kan en met mijn man en ouders word herenigd. Mijn kinderen zullen hier blijven, omdat er in Nederland meer mogelijkheden voor ze zijn.’

Yarick: ‘Sinds de oorlog ben ik volwassener geworden. Ik ben veel verantwoordelijker bezig met school en werk. In Oekraïne gamede ik veel.’

Anyshia: ‘Ik ben ook serieuzer geworden.’

Yarick: ‘Tegenwoordig hebben we alle drie meer contact met anderen. En in het AZC hebben we Aleid leren kennen, een psycholoog. Zij nam ons mee naar kinderboerderij en is een vriendin van ons geworden. Sinds we haar hebben leren kennen, is alles beter. Het is fijn om met haar te kunnen praten, als vriendin.

‘In Nederland zijn mijn kinderen onafhankelijker geworden. Yarick en Anyshia steunen me heel erg. Ze komen me vaak vragen hoe het met me gaat en troosten me als ik verdrietig ben. Mijn man en ik waren al zo lang samen. Zonder hem voel ik me erg eenzaam. De kinderen zeggen dan: “Niet huilen.” En ze nemen soms cadeautjes voor me mee.’

‘Ik weet niet in hoeverre ik veranderd ben door de stress. Ik had een tijdje problemen met mijn gezondheid, zowel psychisch als fysiek. En ik ben wel meer gesloten geworden, denk ik. Toen we net in Nederland waren, vond ik het moeilijk om interesse op te brengen voor wat bij de kinderen op school speelde. Nu gaat het veel beter. Ik voel me sterker.

Er is nu meer ruimte voor afleiding met vrienden, waardoor we niet constant aan problemen denken. Ik heb plezier met mijn kinderen, we maken grapjes. Ik heb een baan gevonden en ook de kinderen werken allebei. We zijn veel samen.’

‘Ondertussen maakte ik me zorgen over mijn man. We waren - en zijn nog steeds - bang voor wat hem kan overkomen. Die onzekerheid is zwaar. We weten vaak niet hoe het met hem gaat. We zouden hem zo graag hier hebben. Heel soms hebben we contact met elkaar. Ik merk dat hij veranderd is door de voortdurende stress en het lijden dat hij om zich heen ziet.
Sommige vrienden van ons zijn invalide geworden door de oorlog, andere zijn overleden. Het is moeilijk. Mijn man en ik hebben allebei onze problemen, maar we kunnen elkaar niet helpen.’

Lesya: ‘Ik heb in korte tijd veel veranderingen doorgemaakt. Ik werd van mijn man gescheiden toen hij in het Oekraïense leger ging om te vechten en vluchtte zelf met de kinderen naar Nederland. Rondom onze vlucht had ik veel stress; er was zo veel om aan te denken. Als moeder moet je rustig blijven en het goede voorbeeld geven, maar het liefst wilde ik schreeuwen en huilen. Het is moeilijk om dan een goede moeder te zijn, en je moet eigenlijk ook vader zijn.

Er was geen tijd om na te denken, we moesten halsoverkop weg. Het land uit, nieuw werk en een school voor de kinderen vinden, Nederlands leren, helemaal opnieuw beginnen met ons leven. In het begin was alles eng. Ik moest me heel erg aanpassen.’

Lesya Vynnink (41) en haar kinderen Yarick (16) en Anyshia (14) vluchtten voor de oorlog in Oekraïne en wonen sinds vorig jaar in Amsterdam. Lesya: ‘Ik kon maar moeilijk interesse opbrengen voor de school van de kinderen.’

‘We zijn helemaal opnieuw begonnen’