In tijden van crisis, zoals destijds bij COVID-19, vinden en ondersteunen mensen elkaar. Juist dan ontstaan vaak initiatieven en actiebereidheid. Er is een groeiend bewustzijn over de noodzaak van verandering. Van duurzaamheid, gelijk(waardig)heid, gemeenschapszin... Collectief gevoelde stress kan zo gelukkig óók aanzetten tot actie, tot het zoeken naar oplossingen.

Ook als je niet de ideeën of de tijd hebt om een grotere beweging in gang te zetten, kun je bijdragen aan meer positiviteit en een ondersteunende en empathische omgeving. En zo aan het bewaren van kalmte en het voeden van hoop. Ook al kunnen we de problemen op zichzelf niet oplossen, we kunnen bijvoorbeeld wel de zorgen van gezinnen erkennen en naar hen luisteren. En samenwerken aan kleine, haalbare doelen ten gunste van een leefbare samenleving.

In dit nummer doen we beide: we bieden inzicht in de vaak zware en machteloos makende omstandigheden waarin veel gezinnen leven én in de mogelijkheden voor steun en samenwerking. Door kalmte te bewaren, hoop te houden en verbinding te bevorderen kunnen we gezinnen helpen hun weg te vinden door de uitdagingen die maatschappelijke omstandigheden veroorzaken.

Het is begrijpelijk dat al deze omstandigheden gevoelens van wanhoop en frustratie oproepen. Bij gezinnen, maar ook bij ons, de professionals die deze gezinnen begeleiden.

Je zou je er makkelijk overweldigd en lamgeslagen door kunnen voelen. Toch is het belangrijk ook ruimte te zoeken voor kalmte en hoop. Daarin ligt namelijk een sleutel tot de ontwikkeling van zowel individuele als maatschappelijke initiatieven.

Want hoewel het niet zou moeten uitmaken waar je wiegje staat, en elk kind in Nederland dezelfde kansen verdient, is het voor kinderen die als dubbeltje geboren zijn hard werken om een kwartje te worden. En een op de vijf jonge mensen ervaart ernstige stress door de klimaatverandering, blijkt uit het onderzoek van Milieudefensie Jong en Ipsos. Ze voelen zich moedeloos en piekeren over de toekomst van onze planeet. Racisme en discriminatie zorgen ervoor dat kinderen en ouders zich vaak niet veilig of geaccepteerd voelen in hun eigen omgeving. En inwoners van Groningen worden geconfronteerd met de realiteit van aardbevingen, die hun huizen en (gezins)levens ontwrichten.

Wat hebben de kansenongelijkheid, klimaatverandering, racisme en de aardbevingen in Groningen met elkaar gemeen? Het zijn allemaal maatschappelijke omstandigheden waar grote groepen mensen, kinderen én volwassenen, hevige stress door kunnen ervaren. Omstandigheden die niet alleen individuele levens beïnvloeden, maar ook de samenleving als geheel zwaar onder druk zetten.

Kalmte en hoop