Augeo magazine - Over veilig opgroeien

AUTEUR:

DEBORAH LIGTENBERG

‘Op de dag dat het gebeurde, fietste ik door mijn geboortedorp. Mijn lange blonde haren wapperden in de wind. Een man met een muts over zijn hoofd trok me van de fiets, sleurde me de bosjes in en verkrachtte me.

Het is twintig jaar geleden, maar ik denk er nog elke dag aan. Het heeft een gigantische invloed gehad op mijn leven. Als ik goede hulp had gehad, was dat niet nodig geweest.

Ik voelde me vies en ging naar huis om te douchen. Mijn kleren gooide ik in de was en daar liet ik het bij. Ik zou het later wel aan mijn ouders vertellen, maar hoe langer ik wachtte, hoe moeilijker het werd.

Mijn mentor greep in

Totdat mijn mentor op school zich zorgen over me maakte omdat ik zo somber en stil was. Na een aantal gesprekken wist hij het uiteindelijk uit me te trekken. Hij lichtte mijn ouders in.

Zij lieve mensen, maar net als ik binnenvetters reageerden precies zoals ik had verwacht. Geschokt en verdrietig. Ze vonden het beter om geen aangifte te doen.

Het ging al niet goed met mij, ik kon het verleden beter laten rusten. Dat lukte niet. Vanuit ons huis kon ik de plek zien waar het was gebeurd. Ik durfde niet meer naar buiten.

Praten bleef moeilijk

Een jaar na de verkrachting ben ik opgenomen geweest in een kliniek. Praten bleef moeilijk, maar ik ontdekte dat schrijven fijn was. Op een dag was ik er klaar voor: ik wilde aangifte doen.

Helaas besloot mijn psychiater samen met mijn ouders dat het niet goed voor me was om mijn verhaal aan de politie te vertellen. Ik kon me maar beter op de toekomst richten. Dit was funest voor me.

Onveilig voelen

Toen ik op mijn 15e werd ontslagen uit de kliniek, voelde ik me thuis zo onveilig, dat ik uit huis wilde. Ik leerde een elf jaar oudere man kennen, bij wie ik op mijn 18e mocht gaan wonen.

Zo aardig als hij in het begin was, zo verschrikkelijk werd hij naar een paar maanden. Hij heeft me zo vaak op zo’n beestachtige wijze verkracht, dat ik er nog steeds fysieke klachten van heb.

Een eind aan alle geheimen

Na twee jaar durfde ik te vluchten en probeerde ik mijn leven op de rit te krijgen. Na jaren van depressies, een posttraumatische stressstoornis en niet praten over wat er was gebeurd, werd het me te veel. Ik besloot te gaan schrijven. Ik wilde een eind maken aan alle geheimen.

Vlak voordat mijn boek Gegrepen dit voorjaar verscheen, ben ik naar de politie gegaan om alsnog melding te maken van wat mij is overkomen. Ik heb geen aangifte gedaan. Ik was te bang dat de man bij wie ik op mijn 18e ging wonen, verhaal zou komen halen.

Daar hoorde ik dat een kind ook naar de politie kan gaan, je hebt geen volwassene nodig. Had ik het maar geweten, dan was ik wellicht niet depressief geworden en was het niet nodig geweest zo jong uit huis te gaan.

Deel je verhaal

Omdat ik de mensen die niet mogen of kunnen spreken over hun trauma wil stimuleren hun verhaal te delen, heb ik de website doorbreekdestilte.nl bedacht. Ik krijg soms mails van meisjes die zijn verkracht. Zoek hulp en deel je verhaal. Het is de enige manier om jezelf te redden.’

Voor meer informatieo ver het werk van Femke, kijk op www.doorbreekdestilte.nl .

Femke Ekelhof (32) werd op 12-jarige leeftijd verkracht en durfde daar niet over te praten. Dit had een verwoestende invloed op haar leven.

FEMKE ELKEHOF:

‘Had ik maar goede hulp gehad’