Augeo magazine - Over veilig opgroeien

OVERZICHT

REACTIES

AUGEO MAGAZINE - TIJDSCHRIFT OVER KINDERMISHANDELING EN HUISELIJK GEWELD

AUTEUR: SOMAJEH GHAEMINIA

‘De vuile was hang je niet buiten. Zo ben ik opgevoed. Ik was loyaal aan mijn ouders, zou hen nooit afvallen. Als jong kind al werd ik door mijn vader en moeder gekleineerd en geslagen. Soms was het een paar maanden rustig, dan ineens barstte het weer los. Bijvoorbeeld omdat ik iets verkeerds zei. Mijn vader had spijt van zijn daden, maar begon toch steeds opnieuw.

Op mijn 12de - ik zat nog op de basisschool - was ik op een dag zó toegetakeld dat ik nauwelijks kon lopen. Mijn gymleraar zag dat er iets was. Huilend heb ik hem in vertrouwen genomen. Mijn schoonzus, die haar kinderen naar dezelfde school bracht, liep op dat moment toevallig langs. De leraar vroeg haar mij apart te nemen, zodat ik mijn verhaal kon doen. Ze luisterde naar me en zei dat het niet mijn schuld was. Ze gaf me weer zelfvertrouwen, zonder mijn ouders af te vallen.’

Zonder overleg

‘De gymleraar kreeg in de gaten dat ik regelmatig werd mishandeld. Zonder mij in te lichten heeft hij de directeur en andere teamleden geïnformeerd. Zo zat ik ineens aan tafel met vijf volwassenen die vragen op me afvuurden. Ze waren best aardig, maar de gymleraar kon op deze mensen bouwen, ik niet.

Opnieuw zonder met mij te overleggen, belde de meester vlak voor de vakantie naar het AMK (sinds 1 januari Veilig Thuis) . Midden in de zomervakantie kregen mijn ouders een brief. Ik was net te laat om die te onderscheppen. Mijn vader was woest en ik kreeg er zó hard van langs dat ik besloot nooit meer iets te zeggen. Tegen niemand.

De dreigementen hielden aan

Mijn ouders hielden het een jaar vol om mij niet te slaan. Blijkbaar realiseerden zij zich dat er mensen waren die zich om mij bekommerden. De dreigementen hielden echter aan, waardoor ik niet open en eerlijk durfde te zijn. Ik was bang voor het geweld dat altijd in de lucht hing.

En inderdaad, het ging weer mis. Ik zat toen op de middelbare school. Aangemoedigd door mijn moeder sloeg mijn vader me zo hard en lang dat ik dacht dat ik het niet zou redden. Ik was alleen thuis, de buren waren weg. Mijn zusje ook. Wie zou me kunnen horen? Alles deed pijn. Maar ik overleefde.

In de maanden die volgden had ik geen enkel fysiek contact met mijn ouders. Zodra mijn vader in mijn buurt kwam, begon ik te hyperventileren. Ik zag dat hij spijt had en toenadering zocht, maar ik was van mijn ouders vervreemd. Ik at alleen en sliep alleen. Die periode maakte mij onafhankelijk, al had dat natuurlijk anders gekund.’

Kreet van wanhoop

‘Op school liet ik niets merken. Soms had ik wel de behoefte met iemand te praten, maar ik durfde niet. Wel bleef ik soms lang in het klaslokaal hangen en stelde ik opmerkelijke vragen aan docenten - “Gaan blauwe plekken weg?” - waarop ik een vakmatig antwoord kreeg; ze hadden niet door waarom ik het vroeg.

Op andere momenten was ik druk of riep ik dingen als: “Als ik dat zou doen, zou mijn vader mij kapot maken.” Dat werd gezien als aandachttrekkerij. Dat was het natuurlijk ook; maar het waren kreten van wanhoop. Signalen waar volwassen om me heen iets mee hadden kunnen doen.

Toen ik na vier maanden begon te herstellen, raakte ik bevriend met een klasgenote. We praatten veel en ik kwam dagelijks bij haar thuis. Langzaam werd ik onderdeel van haar familie en groeide mijn vertrouwen in volwassenen. Mijn vriendin en haar moeder wisten me ervan te overtuigen dat ik hulp moest zoeken.

Met de moeder ging ik op intakegesprek bij Bureau Jeugdzorg. Daar sneuvelde mijn vertrouwen opnieuw. Er werd over mij gepraat, niet met mij. En pas ruim vijf maanden na de intake kreeg ik het eerste gesprek met een psycholoog - het fysieke geweld thuis was toen al gestopt. Met de psychologe zat ik niet op één lijn. Het hoofdstuk ‘hulp’ heb ik na vier gesprekken afgesloten. Ik was er klaar mee.’

Wat kun je als professional doen?

‘Het was ontzettend fijn geweest als ik in de tijd van het geweld iemand in vertrouwen had kunnen nemen. Iemand die de situatie vanuit mijn perspectief bekeek en écht naar me luisterde. Had iemand me maar gevraagd: “Wat wil je dat ik voor je doe? Vind je het goed als ik dit met collega’s bespreek? Wil je dat ik hulp voor je inschakel?”

Het mag kinderen niet ontbreken aan goede hulp, zoals mij is overkomen. Daarom heb ik me aangemeld voor de Jongerentaskforce Kindermishandeling. Alle professionals die direct met kinderen werken, moeten beseffen dat ze vanuit het kind moeten handelen.

Bouw een vertrouwensband op met een kind dat opvallend gedrag vertoont of juist heel introvert is. Dat is makkelijker dan je denkt. Het zit ‘m in ogenschijnlijk kleine vragen als: “Hoe gaat het met je? Heb je lekker geslapen vannacht?”

Als een kind zich in slaap huilt of door trauma’s niet kan slapen, hoor je dat in het antwoord terug. Betrek het kind bij het proces, besluit samen wat er moet gebeuren en doe het snel. Ik weet hoe het is als een vreemde bij je thuis komt vertellen hoe het moet. Of hoe het is als er over je gepraat wordt. Laat kinderen in nood ook niet maanden op hulp wachten vanwege bureaucratische rompslomp.’

Humor maakt het dragelijker

‘Inmiddels weet ik mezelf goed op de been te houden. De laatste jaren van het vwo zijn in zicht. In de vakanties heb ik bijbaantjes. Maar thuis leven we langs elkaar heen. Alsof we uit elkaar worden getrokken zonder de pijn te voelen.

Mijn kracht ontleen ik aan de natuur, aan waardevolle vriendschappen, aan dieren en ook aan mijn cynisme en relativeringsvermogen. De waarheid is soms niet te verteren, maar met humor kun je er anders naar kijken; het maakt het dragelijker.’

De naam Anouchka is om privacyredenen gefingeerd.

Volg de Jongerentaskforce kindermishandeling via Facebook en Twitter .

INTERVIEW

KINDERMISHANDELING

STOPPEN

De 17-jarige Anouchka werd jarenlang fysiek en mentaal mishandeld door haar ouders. Als lid van de Jongerentaskforce Kindermishandeling wil ze alle professionals die met kinderen werken op het hart drukken samen stappen te zetten. ‘Het kind is de sleutelfiguur.’