Augeo magazine - Over veilig opgroeien

OVERZICHT

AUGEO MAGAZINE - TIJDSCHRIFT KINDERMISHANDELING EN HUISELIJK GEWELD

AUTEUR: SOMAJEH GHAEMINIA

‘Families geven elkaar van alles door, generatie op generatie. Ik heb de verziekende cirkel van geweld en verwaarlozing in mijn familie doorbroken. In het belang van mijn zoon doe ik het omgekeerde van wat mijn moeder heeft gedaan. Een kind is een geschenk, en met een geschenk moet je voorzichtig zijn.

Moeders plezier

Er kwamen verschillende mannen bij ons over de vloer. Was mijn moeder intiem met een van hen, dan mocht ik niet naar binnen als ik uit school kwam. Dat was verschrikkelijk. Daar stond ik dan als klein meisje, jankend te wachten tot mijn moeder klaar was met haar pleziertjes. Af en toe kreeg ze er geld voor. De hele straat begon over ons te praten. Ze zeiden dat we allebei prostituees waren.

Het ergste was dat ze een keer giechelend aan mij vroeg: “Wil je misschien ook seks met die mannen?” “Ben je gek geworden?”, riep ik, wat zij weer weglachte. Op den duur gaf ze mij de schuld van alles. Ze vond me geen goede dochter, omdat we niet, zoals andere moeders en dochters, vriendinnen waren. Ze vond dat ik voor haar klaar moest staan, maar zo werkt het niet. Een moeder moet een kind optillen, het kind niet de moeder.

Gelogen tegen de rechter

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 1 was. Eens in de twee weken zag ik mijn vader, een fantastische man. Hij was kunstenaar en nam me altijd mee naar musea. We wandelden in het bos, zochten beukennootjes. Hij was een goede kok en bovenal een heel goede vader.

Hij wilde er meer zijn voor mij. Via zijn advocaat vroeg hij om co-ouderschap. Mijn moeder en grootmoeder wilden dat niet. Ze stookten mij tegen mijn vader op. Ik was 13 en moest liegen tegen de kinderrechter. Ik moest zeggen dat ik mijn vader niet meer wilde zien, anders zou mijn hele familie zich tegen mij keren. Ik had elf ooms en tantes. Wat moest ik dan? Er was niemand die achter mij stond.

In de rechtszaal zag ik mijn vader voor het laatst. De pijn in zijn ogen dat was heel erg. Ik was bang voor mijn moeder en grootmoeder. Ik zat gevangen in hun ijzeren wil.

Ogen vol haat

Mijn moeder had soms buien die leken op psychoses. Een daarvan staat in mijn geheugen gegrift. Ik was 7 jaar. “Ik steek je neer!”, snauwde ze vanuit de keuken. Ik herinner me hoe mijn hart tekeer ging, ik hoor nog haar stem. “Marjon, waar ben je?”. Met mijn tengere lijf dook ik zo snel mogelijk onder mijn houten bed. Ik hield mijn adem in en hoopte vurig dat ze me niet zou vinden.

Aan het einde van de basisschool is jeugdzorg ingeschakeld, ik heb nooit geweten door wie. Ik zou uit huis worden geplaatst. Toen ben ik, gek genoeg, uit mezelf naar mijn opa en oma gegaan; naar de mensen die me mijn vader hebben ontnomen.

Van jeugdzorg heb ik daarna niets meer gehoord. Wat de hulpverlening echter niet wist, is dat de ellende daar gewoon verder ging. Ik was niet echt welkom, niemand keek naar me om. Opa en oma vonden dat ik terug moest naar mijn moeder. Zij kwam regelmatig langs en keek me dan altijd aan met ogen vol haat. ”

In de herhaling

Op mijn 20e ben ik gaan samenwonen, ongeveer vijf jaar later raakte ik zwanger. Meteen wist ik: ik ga het anders doen. Ik wil voor mijn kind vechten, een moeder zijn. Maar ik zat al een paar jaar vast in een relatie die niet goed voor mij was. De vader van mijn zoon was zeer gewelddadig. Toen mijn zoon 1 jaar was, ben ik bij hem weggegaan.

Ook mijn volgende relatie was niet goed. Deze man kleineerde mij. Mijn zoon is daar getuige van geweest. Het is een zwart hoofdstuk. Wel was ik in die tijd op zoek naar de wortel van alles wat ik had meegemaakt.

Met mijn zoon op mijn netvlies, surfte ik over internet ik had geen mensen om me heen aan wie ik steun kon vragen. Ik las veel over ongezonde familiepatronen en realiseerde me: ik zit in een cirkel van geweld, de geschiedenis herhaalt zich. Na twee jaar heb ik die slechte relatie afgekapt.

Het is goed zo

Toen mijn oma op sterven lag, zei iets in mij: ga niet naar haar toe. De vader van mijn zoon woonde daar in de buurt, het was niet veilig om hem tegen te komen. Op dat moment gebeurde er iets opmerkelijks. Ik dacht aan mijn oma en kreeg sterk het gevoel dat zij ook aan mij dacht. Het was alsof ik haar hoorde zeggen: “Het is goed zo.” Ik hoefde niet bij haar langs te gaan.

Dat ik koos voor mijn zoon en zijn veiligheid nam mijn familie me niet in dank af. Ik was een slechte kleindochter. Voor mij was dat de druppel, het moment om met mijn familie te breken. Een paar weken daarna zei mijn zoon hij was toen 9: “Mama, we worden nu echt gelukkig, hè?” Toen wist ik: ik heb de juiste beslissing genomen.

Een familie in één mens

Mijn zoon is inmiddels 16. Mijn ex wil niets meer van hem weten. Zijn familie is ook uit beeld. De hele opvoeding heb ik alleen gedaan, met twee families die zich tegen mij keerden. Dat was zwaar, ik had niemand om op terug te vallen. Ik vertrouwde ook niemand, had een muur om mij heen gebouwd. De liefde voor mijn zoon heeft mij erdoorheen gesleept.

Ik ben moeder, vader, oma en opa in één, zo voelt dat echt. Mijn zoon is mijn motivatie om door te knokken. Mijn hele leven hoorde ik dat ik niets waard was. Toen ik brak met mijn familie besloot ik alles om te draaien. Wie ben ik eigenlijk? Wat vind ik leuk? Als ik in de spiegel kijk, zie ik dan een gelukkige vrouw of iemand die gebukt gaat onder haar verleden?

Ik heb besloten voortaan te doen wat ik leuk vind. Welke kansen liggen er voor mij? Waar geeft mij positieve energie? Nu zie ik dat. Mijn werk, mijn hobby’s. Maar vooral mijn kind. Langzaam heb ik weer vriendinnen toegelaten, de muur is afgebrokkeld. Had ik mijn zoon niet gehad, dan weet ik niet of ik er nog zou zijn.

Roer in handen

Alle aandacht die ik heb gemist, geef ik mijn zoon in meervoud terug. Financieel hebben we het zwaar. Ik betaal al veertien jaar alles alleen. Ik krijg geen alimentatie. Eigenlijk zou ik zestig uur in de week moeten werken, om normaal te kunnen leven. Toch voel ik me rijker dan ooit. We hebben een sterke band. Ik werk veel, maar probeer ook veel met hem samen te doen. We zitten samen op kickboksen.

Mijn verleden is niet voor niets geweest. Mijn verhaal is voor een ander bestemd. Ik wil bemoedigend zijn voor andere moeders door mijn verhaal te vertellen. Je verleden hoeft je toekomst niet te bepalen; je toekomst heb je zelf in de hand. Dat is mijn boodschap. Laat je leven niet inrichten door anderen, neem zelf het roer in handen. Waar wil je naartoe?’

AAN TKM VERTELD

Alleenstaande moeder Marjon (40) liet haar traumatische jeugd achter zich, brak met haar familie en werd moeder, vader, oma en opa in één. ‘Een goede moeder zijn, daar had ik geen voorbeelden van.’