Augeo magazine - Over veilig opgroeien

Daar stond hij dan. Zijn krullen piepten onder een Winnie de Pooh-pet uit. Menno was vier toen hij, tien jaar geleden, voor het eerst bij ons kwam logeren. In de ene hand droeg hij een koffer en in de andere hand een plank. Hij hing zijn pet aan de kapstok en installeerde zich met plank en koffer aan de eettafel. Uit de koffer kwam een doos met geplastificeerde kaartjes tevoorschijn.

Zijn ouders hadden het al verteld: Menno heeft structuur nodig en pictogrammen helpen daarbij. Samen met onze dochter - toen vijf jaar - plakte hij de kaartjes van die dag in de goede volgorde op de plank: spelletje doen, eten, drinken, buiten spelen, fruit eten, fietsen, enzovoorts. De plank hingen we aan de muur. De hele dag gluurden we richting plank: wat gaan we nu doen? We hielden ons keurig aan de plaatjes, maar, al vóór het kaartje met de tandenborstel, viel Menno op de bank in slaap. Doodmoe van alle nieuwe indrukken.

De volgende ochtend, het was nog aardedonker. Voeten trippelden over de gang. Ik keek op de wekker: vijf voor vijf. ‘Gaan we opstaan?’ vroeg Menno. Zijn wakkere oogjes keken me hoopvol aan. ‘Nee, om zes uur mag je naar beneden. Kruip nog maar lekker in bed.’ Tien minuten later: ‘Ik moet plassen.’ Slaapdronken liep ik met hem naar de badkamer. Even voor zessen drentelde hij weer over de gang. ‘Jouw beurt’, zei ik tegen mijn man. ‘Mama, is Menno al wakker?’ klonk het nog geen kwartier later uit de kamer van onze dochter. Klaarwakker begonnen we die vroege ochtend dan maar aan een potje Mens erger je niet, het lievelingsspel van onze logee.

We hoorden al van zijn ouders dat Menno niet zo van eten houdt en al helemaal niet van kauwen. Ik had goed nagedacht over het menu van het weekend. Het voedsel moest fijn zijn, zacht en niet al te gekruid en voorzien van appelmoes. Het werd gerangschikt op zijn eigen plastic bord met vakjes, zodat hij goed kon overzien wat de pot schaftte. De boerenkoolstamppot met rookworst schoof er lekker in. Ook de vanillevla was een schot in de roos.

Op zondag werd het spannender. Ik haalde de tafelgrill uit de doos. Menno stond verbaasd, maar geïnteresseerd te kijken. ‘Wat is dat nou?’ We zetten de tafel vol met schaaltjes en natuurlijk was er ook een schaaltje appelmoes bij.

Menno grilde een knakworst, kleine stukjes hamburger en schijfjes courgette en hij at alles op. Toen ik hem ’s avonds naar huis bracht, vertelde hij trots aan zijn vader en moeder: ‘Ik heb zelf gekookt!’

Menno heeft acht jaar in weekends bij ons gelogeerd, om zijn ouders te ontlasten. Tegenwoordig zien we hem, zijn ouders en zusje nog een paar keer per jaar. Op zijn verzoek gaan we dan altijd tafelgrillen.

Inmiddels komt er weer een ander kind regelmatig logeren. De eerste avond zat hij met mijn man en dochter voor de televisie. Mijn man zat onderuit gezakt met zijn voeten op tafel. Onze dochter, inmiddels 15 jaar, zat in een luie stoel, met haar voeten op de poef. Met z’n drieën schaterden ze het uit om het programma. Ineens vroeg onze logee: ‘Mag de tafel een stuk naar voren?’ Een beetje verbaasd verschoof mijn man de salontafel. Als vanzelfsprekend legde de jongen zijn voeten op tafel. Hij voelt zich al een beetje thuis bij ons, hoop ik.

Lindy Popma,

Weekendpleegouder en hoofdredacteur Mobiel, tijdschrift voor pleegzorg

Mobiel is een landelijk, onafhankelijk tijdschrift dat pleegzorg van verschillende kanten belicht. Het tijdschrift biedt deskundigheidsbevordering, erkenning en herkenning. De redactie bestaat uit pleegouders, voormalig pleegkinderen, pleegzorgbegeleiders en onderzoekers.

www.mobiel-pleegzorg.nl