‘Mijn oppas zat bij de première van mijn show in de zaal, hoorde ik later. De dag erna stond hij huilend bij mijn moeder: “Heb ik dit gedaan? Ik kan me er niets van herinneren.” Ik zie hem nu vooral als een sneu persoon zonder grip op zijn leven. Ik weet niet eens of hij pedoseksueel was. (De meeste plegers zijn heteroseksueel, red.) Misschien was het vooral machtsmisbruik. Ik houd me er niet meer mee bezig, dat kost alleen maar energie. Die steek ik liever in mijn show - en in het openbreken van het taboe. Want het taboe moet niet op de slachtoffers liggen maar op de plegers.’

Alle slachtoffers van seksueel misbruik kampen erna met schuld- en schaamtegevoelens. Je denkt al snel: er zijn er vast meer die zoiets meemaakten, maar ik ben de enige die het stiekem ook fijn en spannend vond. Die niet gevochten heeft. Ik denk dat slachtoffers zich misschien wel schuldiger voelen dan plegers. Daar moeten hulpverleners iets mee. Voor hen is het logisch dat je geen schuld of schaamte hoeft te voelen. Ze willen meteen helpen. Maar zonder af te rekenen met je schuld en schaamte kun je niet geholpen worden. Dus als hulpverlener zou je eerst moeten ontschuldigen voordat je hulp biedt. Laat iemand inzien en echt voelen: jij bent onschuldig. Pas daarna kan iemand praten over wat het misbruik met hem of haar heeft gedaan. En het gaan verwerken.’

‘In films zie je mensen vechten tegen hun misbruikers. Maar in de realiteit is de pleger vaak iemand uit de directe omgeving. Iemand aan wie je misschien zelfs gehecht bent. En misschien vond je het zelf best een beetje spannend of lekker, of heb je zelf gezocht naar aandacht en liefde omdat je dat bijvoorbeeld thuis tekortkwam.

‘Ik dacht altijd: waarom ik? Nu denk ik: waarom ik niet? Blijkbaar kan ik hier iets in betekenen. Door mijn show haal ik nu ook kracht en positiviteit uit wat er is gebeurd. Onlangs sprak na de show een jongen me aan. Hij had tien vrienden meegenomen die nu pas begrepen wat hem was overkomen. In de foyer hadden ze meer gepraat over zijn misbruik dan in de vijf jaar ervoor. Dat is zo waardevol. Wat kan openheid toch helend werken, voor anderen maar ook voor mezelf. Dat besefte ik van tevoren niet zo.’

‘In het begin trok Chaos nog weinig publiek. Ik had nog niets gedeeld over het onderwerp van mijn show. Dat wilde ik niet doen op mijn Facebook-account, daarom deed ik het met een video op TikTok via content creator Pieter Busman, die ik goed ken. In de video vertelde ik dat ik dertig jaar lang een geheim met me meedroeg dat de bron was van paniekaanvallen, angsten en verslavingen. Een geheim dat ik uit schaamte in de schaduw verborg. En dat het tijd was om het geheim in het licht te zetten.

Die video maakte veel los. Honderden reacties kreeg ik. Een man die na veertig jaar voor het eerst durfde te zeggen dat hij misbruikt was. Een meisje dat me bedankte: “Deze video helpt me meer dan jaren therapie.” Dat raakte me en gaf me kracht. Iets heel negatiefs in mijn leven werd iets positiefs.’

‘Ik liep al langer rond met het idee om op het podium iets te doen met mijn verhaal. Het beslissende duwtje kwam van cabaretier Fieke Opdam, zij is vroeger ook misbruikt. We spraken er samen over. Ik vertelde haar over mijn schuld- en schaamtegevoelens: ik had toch zelf meegedaan aan dat doktertje spelen? Fieke hielp me daarvan los te komen. Ze zei: “Je hebt een zoon van 4. Als hem dit zou overkomen, zou jij hem dan schuldig vinden? Nee toch? Waarom voel jij je dan wél schuldig? Het is niet jouw schuld en niet jouw schaamte.” Dat kwam zó binnen. Zij was de eerste die het op zo’n overtuigende manier tegen me zei. Misschien maakt het uit wie het zegt. Als het iemand is die zelf weet hoe het voelt, heeft het blijkbaar echt impact.

Ik schreef meer dan een half jaar aan Chaos - zonder dat ik wist of ik dit op het podium zou kunnen vertellen. Dat was een stressvolle tijd vol paniekaanvallen. Maar ik hield mezelf vast aan één gedachte: al zijn er straks tijdens de hele tour maar drie mensen die zich door mijn verhaal minder eenzaam of raar voelen, dan is het dit allemaal waard. Dat werd mijn mantra. In mei vorig jaar sprak ik het voor het eerst uit op het podium: “Ik ben seksueel misbruikt.”’

Sinds mijn puberteit volgde ik meerdere therapieën, met wisselend resultaat doordat de therapeuten nalieten om mij ervan te overtuigen dat het niet mijn schuld was en ik me niet hoefde te schamen. Wat wel goed werkte was EMDR. Dat deed ik na de geboorte van mijn oudste zoon in 2020. Ik durfde hem nauwelijks te wassen, was bang dat ik hem per ongeluk verkeerd zou aanraken en rare gedachten zou krijgen. Toen was ik er helemaal klaar mee. Ik wilde niet dat mijn trauma invloed zou hebben op mijn liefde voor mijn kind. Bij mijn tweede zoon, die twee jaar later werd geboren, had ik gelukkig nergens last van.’

‘Het misbruik leidde bij mij tot een diepgeworteld gevoel van schuld en schaamte, dat verweven raakte in mijn hele leven. Het was jarenlang de bron van paniekaanvallen, angsten en verslavingen. Het gaat nu beter, maar nog steeds vind ik het moeilijk om mijn grenzen aan te geven. Ik wil mensen pleasen, heb moeite om ruimte in te nemen. Op seksueel gebied durf ik niet te zeggen wat ik zelf zou willen. Daarnaast denk ik snel dat mensen me niet moeten. Die gevoelens zitten zó diep.

‘Ik vertelde het aan mijn ouders. Vooral met mijn vader kon ik er goed over praten. Toch bagatelliseerden mijn ouders het ook. Ze zeiden: “Alle kinderen spelen toch weleens doktertje?” Ja, dat klopt, maar niet met iemand die bijna oud genoeg is om ook echt dokter te zijn. Dat zeg ik nu letterlijk in mijn show Chaos. Ik denk dat mijn ouders er toen gewoon niet goed mee konden omgaan. Inmiddels kan mijn moeder niet meer geloven dat ze het toen zo hebben aangepakt. Ze heeft meerdere malen haar excuses aangeboden. Mijn vader is in 2015 overleden.’

‘Ik was een jaar of 6. Als mijn ouders naar dansles gingen, had ik een oppas, een jongen van 17, 18. Ik mocht dan in de kamer van mijn ouders slapen. Zodra de klok op acht uur stond, kwam hij naar boven, weet ik nog. Dan speelden we een spelletje. “Jij durft dit vast niet aan te raken,” zei hij dan, wijzend op zijn geslacht. “En durf je deze in je mond te stoppen?”

Deze herinnering verdween jarenlang naar de achtergrond. Tot ik rond mijn 12e meer besef kreeg van seksualiteit en het gebeurde ineens weer door mijn hoofd schoot. Alles in mij blokkeerde. Het was seks, en ik had gewoon meegedaan. Dus was ik vies en raar. En misschien wel gay. Ik raakte volledig in paniek, werd ermee wakker en viel ermee in slaap. Als ik eraan terugdacht, zag ik mezelf niet als kind van 6, maar als een jongen van 12. Dat maakte het extra verwarrend.’

Cabaretier Davey Turnhout werd als kind misbruikt door de oppas. Zijn show Chaos en de TikTok-video waarin hij erover vertelt, maken veel los. ‘Al zijn er maar drie mensen die zich door mijn verhaal minder eenzaam of raar voelen, dan is het dit allemaal waard.’